Toelichting aspecten 'Het tij hoog, de maan blauw'

 THEMA

Het tij hoog, de maan de blauw is een historische roman waarbij - net als bijna ieder ander roman - de liefde centraal in het verhaal staat. Dit boek bevat 19e -eeuwse winterse liefde met een snuifje fictie dat gaat over grootse, onwaarschijnlijke afstanden tussen de twee hoofdpersonages maar ook liefde dat bij anderen verbroken zal worden. Deze dienen mogelijk als gevolg van de reis naar Antarctica...

Het hart is één van de vele symbolieken voor liefde.

HOOFDPERSONAGE(S)

Over de bespreking van de personages zal ik hierbij de twee protagonisten tevens hoofdpersonages bespreken. 

Léonie Osterrieth is de protagonist waarover het verhaal grotendeels verteld wordt vanuit haar perspectief over hoe zij de reis naar Antarctica meemaakte terwijl ze in Antwerpen bleef. Léonie Osterrieth was een rijke, elegante weduwe die salons ofwel bijeenkomsten organiseerde aan haar stadspaleis aan de Meir te Antwerpen voor musici, schrijvers en kunstenaars van over de hele wereld. Maar ze had vooral een bepaalde zwak voor ontdekkingsreizigers. Persoonlijk zou ze zelf liever op reis willen gaan, maar kan niet omwille van de conventies van haar tijd. Het ontdekken/koloniseren van nieuwe gebieden/culturen was zeer populair eind 19e eeuw. 

En toen kwam de jonge, stevige Adrien de Gerlache binnen om steun te vragen aan Léonie voor het financieren van de expeditie naar Antarctica. Léonie ging er natuurlijk op in, vanwege haar voorliefde voor ontdekkingsreizen, maar ook opvallend voor Adrien zelf. Het was 16 augustus 1897, de Belgica - het schip, de driemaster dat het vaartuig werd om de expeditie uit te voeren - met verschillende nationaliteiten, wetenschappers aan boord met Adrien als commandant - vertrok vanuit de haven van Antwerpen waar Léonie hen uitzwaaide. Om tijdens de reis zeker te zijn dat de bemanning nog in leven was, stuurde Adrien om een bepaalde periode telegrammen in de vorm van brieven naar Léonie. Indertijd was de telegram de enige communicatie tussen het schip en land. Léonie was altijd opgewekt en gelukkig wanneer ze een brief opgestuurd kreeg van haar lieve, moedige Adrien de Gerlache. 

Tijdens en na de reis van Antarctica is er een bepaalde evolutie, verandering in het karakter van de (hoofd)personages.

Zij werd de achterblijvende dromer en hij werd de gevorderde dromer...

RUIMTE

De historische roman speelt zich vooral afwisselend af tussen Antwerpen - vanuit Léonie haar perspectief- en Antarctica - vanuit Adrien en de bemanning hun perspectief -. Tijdens de heen- en terugreis meerde de Belgica aan aan meerdere, interessante havensteden voor het aanvullen van voedselvoorraden, reparaties, etc... Ze meerden o.a. aan in Spanje, continentaal Zuid-Amerika (Rio de Janeiro, Buenos Aires, Tierra del Fuego,..), Madeira - eiland in de Atlantische Oceaan-.

Op de tekening kunt u de heen- en terugreis terugvinden, wat best interessant kan zijn langs waar, en hoe ze op de oceaan voeren.

De sociale ruimte was toch vooral de driemaster, de Belgica. Tijdens de - onverwachtse - drie jaar lange reis van de expeditie naar Antarctica leefde de bemanning samen als één grote familie. Helaas zijn er tijdens de reis enkele bemanningen omgekomen, waaronder Emile Danco, de jeugd- en beste vriend van de commandant Adrien. Dus de Belgica kan ook geassocieerd worden als een sfeerscheppende ruimte, waarbij er een memorabele, droevige sfeer van toepassing is, voor de rouw omwille van de overledenen.

GEVOEL

Tijdens en na het lezen van 'Het tij hoog, de maan blauw' kwamen er vooral gemengde gevoelens in me op. Ik had mezelf op een positieve manier verdiept in het verhaal zelf, maar toch vooral bij het perspectief van Léonie. Na de reis terug van Antarctica, zijn de 'dingen' niet meer zoals voorheen. In het begin was Adrien zeer geinteresseerd in Léonie en zij in hem, maar naar het einde toe was Adrien een veranderd man geworden. Mede dankzij de feestelijkheden en de grootse aandacht rond Adrien, had hijzelf bijna geen aandacht meer voor Léonie. Ze hadden bij de terugkomst enkele momenten waar ze samen waren, maar er was bijna altijd een storende factor - zoals mensen die zich mengen in hun gesprek enz... -. Ze gingen allebei terug hun eigen weg. Het gevoel van medeleven, medelijden voor Léonie kwam naar boven bij mij...

De foto toont een emotie van droevigheid, medelijden voor Léonie Osterrieth.

WAARDEOORDEEL

    

Het boek las vlot maar de schrijfstijl was toch net iets anders dan ik ervoer bij andere romans. Het proloog – met de kaart van de route naar Antarctica- is weliswaar altijd een pluspunt, zo kom je meer te weten over die tijd, wat er zich allemaal afspeelde toen. In het begin van het boek vind je ook een onverwachtse uitleg terug van de (hoofd)personages, de nevenfiguren en zelfs enkele figuranten. Het is zowel positief – je weet wie wie is, wat de linken zijn met het verhaal, de personages – maar kan ook als negatief – het is niet echt een spannende, verrassende ontmoeting  met de personages – worden ervaren . De hoofdstukken waren tevens mooi opgedeeld volgens datum die chronologisch is gerangschikt en een verandering in perspectief met de (hoofd)personages maakt het altijd leuk. De creatieve interactie met het verhaal vond ik zeer zeker een meerwaarde om te doen.

 Wat ik heb geleerd uit het boek is dat het verhaal niet altijd hoofdzakelijk moet gaan over mensen die iets spectaculairs doen, maar dat men ook juist aandacht kan besteden aan diegenen die aan de zijlijn staan, die mensen hebben ook een evenwaardig, waardevol verhaal te vertellen…

 De opdracht is voor mij dus zeker geslaagd!